Loslaten

Elke ouder zal het gevoel herkennen. De eerste keer dat je je kind achterlaat in de handen van iemand anders. Familie gaat nog wel. Kinderopvang is al wat minder fijn. Maar wat als je het lot van je kind in de handen van artsen en verplegers moet leggen? Je baby op de OK achterlaten en later alleen in een kamertje, aan infusen en andere slangetjes.

De eerste dagen waren – zachtjes gezegd- doorbijten. Ik had als vader twee patienten die mijn aandacht vroegen. Mijn vrouw, herstellende van de keizersnee en mijn pasgeboren zoon. Ik moest dus wel één van beiden alleen laten om voor de ander te kunnen zorgen (en dan ‘vergeet’ ik voor het gemak nog mijn zoontje van twee die thuis door oma en opa werd opgevangen).

Langzaam werd van ons verwacht dat we de zorg zouden overnemen. Dat wilden we wel. Maar de vaardigheden, die ik nu om 2 uur s’nachts met mijn ogen dicht kan, waren toen beangstigend, vreemd en soms eng. Het duurde dus even voor we alles onder de knie hadden. Vanaf dat moment trok ik alle zorg tijdens ziekenhuisopnames naar mij toe. Ik maakte er een punt van er altijd te willen zijn. Ik doe het wel. De fles – ik, De luier – ik, Het stoma – ik, etc. En als ik er niet was dan toch wel mijn vrouw. Wij geven alles wel door aan de verpleging. Is dat een kwestie van zelf willen? Zelf moeten? Of het niet vertrouwen van een ander?

Ook thuis zit ik er bovenop. Nu ik 24/7 bij onze zoon ben vertrouw ik een ander nog minder met de zorg. Zelfs mijn vrouw volg ik als een havik. “Doe het maar zo” zeg ik dan en voor ik het doorheb schuif ik haar opzij en sta ik het zelf te doen. Ik wil het niet, maar ik doe het automatisch. Ook bij opnames neem ik de regie in handen. Zijn de medicijnen al gegeven? Is de arts al geweest? Hoeveel heeft hij gedronken? Wanneer is er onderzoek?

Ik ben geen arts en geen verpleger. Naast de 8 uur dienst heb ik thuis nog 16 uur dienst per dag. En hoe zou je dat moeten combineren met aandacht voor je vrouw en andere zoon? Het klinkt stom, maar het ging best lang goed. Tot die ene keer dat alles bij elkaar kwam. Een kwakkelende baby met problemen die uiteindelijk weer leidde tot een opname, een zieke zoon thuis, familie in het ziekenhuis. Het kon niet meer.

Op advies van het ziekenhuis zijn we er toen even met z’n tweeen uit gegaan. 3 dagen, 2 nachten even ergens anders. Niets moest. Dat is heel moeilijk, maar het hielp ons wel. Niet met de vermoeidheid, want die werd daar alleen maar erger. Ook niet met de zorgen over de toekomst, want die bleven. Maar wel om weer even onszelf te zijn en niet arts, verpleger of zorgconsulent.

Bij terugkomst merkten we meteen nog een ander voordeel. Nu ervaarde de verpleging ook eens welke problemen wij steeds probeerden aan te kaarten bij het ziekenhuis. Blijkbaar is het zelf ervaren een betere les dan goed luisteren naar de ouders. Af en toe afstandnemen, voor jezelf zorgen en observeren hoe de verpleging het doet is zo gek nog niet.