Twee keer spoed

Onze zoon is een complex geval. Dat weten we. Dat weet het ziekenhuis. Toch presteert het ziekenhuis het elke keer weer de arts te sturen die ons de vorige keer gezien heeft. Was dat de uroloog, dan komt nu ook de uroloog. Ook als het geen urologisch probleem lijkt te zijn. Logisch toch?

Nog een ander probleempje. Er wordt niet integraal gekeken. Ja, de artsen kijken allemaal in hetzelfde dossier. Je weet wel, het dossier dat inmiddels zeer dik is. Bijna elke keer weer blijkt dat de arts niet het hele dossier kent. En ook weinig overlegt met zijn collega’s. Maar luisteren naar de ouders die de meeste kennis over de patient heeft? Nee, lijkt me niet noodzakelijk. De patient lacht, vertoont geen uiterlijke kenmerken van ziekte, heeft geen koorts ( ookal heeft onze zoon nooit koorts totdat het goed mis is). Laten we vooral niks onderzoeken. Gaat u maar naar huis. Bel als het erger of anders wordt. (Maar kom vooral niet terug).

Het lijkt alsof iedere arts in dit ziekenhuis denkt dat hij/zij alles alleen moet doen. Alsof het vragen van een andere arts, het luisteren naar de ouders, het doen van fysieke onderzoek leidt tot gezichtsverlies. Zou het voor hen misschien een competitie zijn? En toch maken we elke keer weer de rit. Tot nu. Nu niet meer.

Het andere ziekenhuis dan. We komen er vaak. En onze eerste keer was indrukwekkend. Onze zoon balanceerde toen echt op het randje van leven en dood. We hielden, geloof ik, die middag de complete staf bezig. Toch kan dat niet de enige reden zijn dat als we bellen ze direct weten over wie het gaat. “Kom maar langs” is het antwoord. Bij alles. En bij binnenkomst worden snelle dingen, zoals een sonde terugplaatsen, katheter maken of een urinestaal controleren snel afgehandeld zodat we dan ook zó weer buiten staan. Voor complexere zaken nemen ze de tijd. Ze doen onderzoek, nemen urine af en – bij twijfel- bloed. En belangrijker: Ze nemen de ouders serieus. Als zij het niet vertrouwen moeten wij – de artsen – onderzoek doen. En als beginnende arts ( in opleiding) haal je er dus een meerdere bij als je het niet weet. Je lost het niet alleen op.

Bij ons meest recente bezoek schrok ik even. Ik moest de zorgpas te voorschijn toveren. De vrouw achter de balie kende ons niet! Ook verscheen er plotseling een ‘echte’ beginnende arts, een broekie. Ik zei tegen mijn vrouw: “straks maar even om de dienstdoende kinderarts vragen”. Maar ze waren ons te snel af. De beginnende arts had haar al gehaald. En zij haalde ook haar baas er weer bij.

Vlak voordat we weer weg gingen kwam er dan toch een bekend gezicht voorbij. Een verpleegster die zei: “Als ik geweten had dat jullie er waren had ik voor jullie gezorgd”. Maar dat bleek dus niet nodig. Het systeem werkt hier zoals het hoort.